'Hoe doen jullie dat? Samen God zoeken in jullie huwelijk?' Het is een vraag die ik met enige regelmaat krijg. Vaak van een vrouw die ernaar verlangt om samen met haar man het geestelijk leven in hun huwelijk vorm te geven, maar die dat niet van de grond krijgt. En omdat ik vermoed dat dit iets is wat vaker speelt, leek het me goed deze vraag in een blog te beantwoorden.
Veel christelijke stellen trouwen met een verlangen om samen God te zoeken en te dienen. Dat vind ik prachtig! Alleen blijkt de praktijk regelmatig aanzienlijk ingewikkelder. En dat was bij ons niet anders.
Lief en ik zijn allebei opgegroeid in christelijke gezinnen, met ouders die allevier God dienen. Vaak is het voorbeeld wat je van huis uit meekrijgt een blauwdruk voor hoe je dingen in je eigen huwelijk vorm wilt geven. Bij onze ouders hadden we gezien dat er aan tafel gebeden en uit de Bijbel gelezen werd en wisten we dat ze ook samen baden aan het begin of het einde van de dag.
Wij namen dat automatisch over...althans...dat was wat we wilden. Aan het begin van ons huwelijk zijn we dapper begonnen met samen uit de Bijbel lezen en bidden voor het eten. Maar wanneer ik voorlas uit de Bijbel kon mijn lief er zijn concentratie niet bij houden. Wanneer hij uit de Bijbel voorlas raakte ik afgeleid door zijn dyslectische versprekingen. En ook samen uit de Bijbel of een Bijbels dagboek lezen bleek voor ons niet te werken (al hielp het misschien ook niet dat we voor ons trouwen een dagboek hadden gekregen omtrent het huwelijk wat vooral hoofdstukken had over 'als het huwelijk zwaar en ingewikkeld is'. Wij waren net getrouwd en het 'zwaar-en-ingewikkeld'-gedeelte was nog een behoorlijke ver-van-ons-bed-show). We hanteerden allebei het liefst onze eigen methode. En dat deden (en doen) we dus ook, ieder voor zich.
Mijn lief houdt ervan om op een thematische manier de Bijbel door te spitten. Hij leest niet elke dag in de Bijbel, maar kan zich wel urenlang verliezen in Bijbels onderzoek naar een bepaald thema als rechtvaardigheid, leiding geven of bijvoorbeeld het leven van een Bijbels persoon. Hij markeert daarbij wat hem opvalt, onderzoekt allerlei commentaren en Bijbeluitleggingen en spit met liefde Blueletterbible.org door op zoek naar wat er nou precies in de grondtekst staat. Ik sta daarbij vaak te kijken van zijn focus en doorzettingsvermogen en heb daar veel respect voor. Maar het is niet mijn manier van Bijbellezen. Ik lees al sinds mijn tienertijd op dagelijkse basis de Bijbel systematisch door van Genesis tot Openbaring en gebruik daarbij het liefst iedere ronde een nieuwe creatieve manier. Dan schrijf ik bijvoorbeeld een gebed naar aanleiding van wat ik heb gelezen. Of ik schrijf de vragen op die een tekst bij me oproept. Of ik maak een tekening naar aanleiding van wat ik gelezen heb. En op dit moment ben ik de Bijbel in één jaar aan het doorlezen. Daarnaast lees ik meestal ook een geestelijk boek. Dat is mijn manier. Zowel de manier van mijn lief als die van mij zijn prima. Maar ze zijn nogal moeilijk samen te voegen in een manier die voor ons beiden werkt. Daarbij speelt wel mee dat wij geen kinderen hebben. Als we kinderen hadden gehad weet ik zeker dat we ervoor gekozen zouden hebben om wel aan tafel uit de Bijbel te lezen om zo de kinderen ook iets mee te geven vanuit de Bijbel.
Wat we wél doen is elkaar tijdens wandelingen regelmatig bevragen. 'Waar ben jij nu mee bezig in de Bijbel? Wat zegt het jou? Wat leer je ervan? Hoe staat het tussen God en jou? Waar zie je God aan het werk in jouw leven?' Dat zijn waardevolle gesprekken, waarin we van elkaar leren, elkaar bemoedigen en waar we allebei ook punten uit halen waarvoor we kunnen bidden voor de ander.
En het samen bidden buiten de maaltijden om? Dat was een nog grotere zoektocht dan het Bijbellezen. Ik ben een ochtendmens, mijn lief is een avondmens. Als ik fit genoeg ben om te bidden, ligt hij het liefst nog even te snoozen om daarna haastig naar zijn werk te gaan. Als hij tijd en ruimte heeft om samen te bidden, ben ik uitgeput of lig zelfs al te slapen. We hebben hier jarenlang mee geworsteld en het werd voor ons allebei een frustratiepunt, omdat we geloven dat samen bidden heel goed is, maar geen idee hadden hoe we dat dan moesten vormgeven. Totdat we, na een weekend leiding te hebben gegeven op een jongerenconferentie over het thema 'de kracht van gebed', besloten dat we werk wilden maken van ons gezamenlijk gebed. Ik kan mijn ritme helaas niet aanpassen op zijn ritme door mijn gezondheid. Dus mijn lief besloot om eerder op te staan, zich aan te kleden en even te ontbijten zodat hij tijd had om eerst een beetje wakker te worden en dan nog even de tijd te nemen om samen met mij te bidden. Dat bleek te werken. Nu bidden we iedere morgen samen voordat hij naar zijn werk vertrekt. Soms blijft hij toch iets te lang liggen, maar dan belt hij vanuit de auto onderweg naar zijn werk zodat we op die manier samen kunnen bidden. Stel je daarbij geen lange gebeden voor. Het zijn gebeden van een paar minuutjes met altijd dezelfde onderwerpen. Maar dat past bij ons. En toen we daar eenmaal een gewoonte van hadden gemaakt begonnen we grappig genoeg vanzelf steeds vaker samen te bidden. Als hij thuis is en we gaan tegelijk naar bed, danken we voor de dag en bidden we voor een goede nachtrust. Als we thuis, onderweg in de auto of op straat spreken over een grote zorg of een moeilijk onderwerp kan dat zomaar overgaan in gebed. Als mijn fysieke klachten me weer eens extra dwars zitten, vertaalt mijn lief dat in gebed. En als we ergens op visite gaan kan het zomaar zijn dat je merkt dat het even duurt voor we uit de auto stappen. Dan bidden we samen nog even voor een goede tijd met de mensen met wie we hebben afgesproken. Door eindelijk die ene gewoonte van minimaal één keer per dag samen bidden voor elkaar te krijgen, kwam er zomaar meer ruimte voor gebed. Dat vergde wel een duidelijke keus van ons allebei om gebed belangrijk genoeg te vinden om te blijven zoeken naar een manier die wél voor ons werkte en daar ook offers voor te brengen. De manier waarop we ons gezamenlijke gebedsleven nu vormgeven wordt daarbij opnieuw beïnvloed door het feit dat wij geen kinderen hebben. Nog even samen in de auto bidden of zomaar op straat bidden als je het over een moeilijk onderwerp hebt lijkt me een stuk ingewikkelder als er een aantal kinderen in de buurt zijn.
Wat ik qua gebed graag mee zou willen geven is om, voor je samen gaat bidden, aan de ander te vragen: 'Wat kan ik voor jou bidden vandaag?' Het is voor ons zo'n mooie vraag gebleken waaruit heel duidelijk blijkt waar de ander mee bezig is in zijn hoofd, waar de zorgen liggen en wat de ander op het programma heeft/had staan die dag.
Wat bij ons het beste bleek te werken om samen geestelijk te groeien, was het samen dienstbaar zijn. Of dit nou was door het hebben van pleegkinderen, het geven van een huwelijksvoorbereidingscursus, het samen voeren van hulpverleningsgesprekken, het samen ergens spreken of als mijn lief weer eens mag preken (waarbij we het onderwerp van de preek vaak uitvoerig van tevoren bespreken en ik de preek al een keer of 3 heb gehoord en van extra ideeën en feedback heb voorzien voor hij ook daadwerkelijk preekt). We merken iedere keer dat dit de dingen zijn die ons dichter bij elkaar en gezamenlijk dichter bij God brengen. Dat gaat zeker niet zonder slag of stoot. Bij huwelijkscounselingsgesprekken merken we vaak dat mijn lief de man heel goed begrijpt en ik de vrouw en moeten we uitkijken dat hun irritaties niet de onze worden. Bij het voorbereiden van een preek raakt mijn lief soms gefrustreerd door de feedback die ik geef. De pleegkinderen hadden al snel haarfijn door hoe ze ons uit elkaar konden spelen. Maar door toch elke keer weer elkaar en God hierin te zoeken, merkten we dat we groeiden. Zowel geestelijk als naar elkaar toe. En daar genieten we allebei van.
Waarom ik deze blog schrijf? Ik merk dat veel mensen een ideaal hebben van hoe hun huwelijk eruit zou moeten zien. Ook geestelijk. En dat de lat daarbij vaak best hoog ligt door de verhalen die we horen van anderen. Van echtparen die iedere dag een half uur biddend samen doorbrengen. Of die wekelijks samen de Bijbel bestuderen. Of die samen een geestelijke cursus volgen. Ik had die hoge lat zelf ook. Maar bij onszelf viel het me nogal tegen toen we eenmaal getrouwd waren. Het normale leven slokte ons op, we bleken totaal verschillend en hadden verschillende verwachtingen. We hebben echt een aantal jaar moeten zoeken voor we ontdekten wat voor ons wél werkte. En dat was niet altijd een makkelijke zoektocht, waarbij onze mate van geestelijke groei in eerste instantie ook nogal ver uit elkaar lag.
Jullie huwelijk is uniek en vraagt een eigen unieke aanpak die voor jullie werkt. Het belangrijkste is dat jullie allebei het verlangen hebben om God beter te leren kennen en te groeien in geloof. Als je biddend op zoek gaat naar een manier die voor jullie allebei werkt en ook bereid bent daarin offers te brengen, dan ben ik er van overtuigd dat je op den duur een manier zult vinden die voor jullie allebei werkt. En naarmate je ouder wordt en er dingen veranderen in jouw en jullie leven, zul je die manier waarschijnlijk ook regelmatig aan moeten passen.
Kom je er niet uit? Vind je het moeilijk om jullie geestelijke huwelijksleven samen vorm te geven? Of merk je dat de ene partner lange tijd harder groeit dan de ander en wil je dat graag anders? Aarzel dan niet om aan een christelijk echtpaar uit je omgeving dat al wat langer met God onderweg is te vragen hoe zij dat samen vormgeven en leg aan hen voor waar jullie tegenaan lopen. Want samen groeien in geloof en God dienen in je huwelijk is echt één van de mooiste dingen die er is!
Reactie plaatsen
Reacties