Ik kreeg haar appje op een moment dat ik het moeilijk had. Ze bad voor mij en had het idee dat ze iets met me mocht delen. Het was een appje over een Bijbeltekst waarvan ze wist dat ik er inmiddels moeite mee heb. Niet omdat de tekst niet mooi is. Wel omdat hij door vaak uit de context wordt gehaald (zoals zoveel teksten, helaas). Ik geloof dat God een tekst die eigenlijk ergens anders over gaat soms ook kan gebruiken als persoonlijke bemoediging voor het leven hier en nu, maar de schaal en de manier waarop dat gebeurt doet me regelmatig de wenkbrauwen fronsen. En toch gebruikte zij juist die tekst om mij te bemoedigen. Ze legde me daarbij gelijk het één en ander uit over de context waarin de tekst staat en leerde me daarmee iets wat ik, met haar toestemming, met jullie wil delen. Een waardevolle les waarmee ik 2024 graag wil eindigen en vol hoop 2025 in wil luiden.

'Hoi Moniek, geloof jij in gebedsgenezing? Binnenkort komt hier een gebedsgenezer in de buurt en ik weet niet goed of ik daar naartoe moet gaan.' Het online beantwoorden van dit soort vragen vind ik behoorlijk uitdagend. Binnen christelijk Nederland zijn hier verschillende meningen over. Sommige mensen geloven dat God alleen genas in de tijd van de Bijbel. Anderen geloven dat God vandaag de dag iedereen die daar op de juiste manier om vraagt of op de juiste manier in gelooft zal genezen. De kans dat ik hier een antwoord geef waar iedereen het mee eens is, is dan ook nul. Toch wil ik deze vraag beantwoorden, omdat vragen rondom gebedsgenezing bij een heel aantal van jullie spelen.

Vergeven. Het is een Bijbelse opdracht, maar we vinden het vaak een ingewikkeld woord. Omdat het ons herinnert aan de pijn die ons is aangedaan. Omdat we willen dat degene die verantwoordelijk is voor die pijn daar ook voor gestraft wordt. Omdat het lijkt alsof de dader er zo wel erg makkelijk vanaf komt.

'Jezus houdt van jou!', 'Je mag op God vertrouwen', 'God wil als een Vader voor je zijn.' Het zijn uitspraken die we als christenen vaak doen. En die ook waar zijn. Maar ze zijn niet voor iedereen even makkelijk te accepteren. 

Soms hoor je verhalen van mensen die precies weten wat God van hen vraagt en wat ze moeten doen. Welke opleiding ze moeten volgen. Dat ze geroepen worden naar het buitenland. Met wie ze zullen gaan trouwen...

'Iemand die mij dierbaar is, is ernstig ziek en zal aan deze ziekte overlijden. Maar deze persoon is geen christen. Hoe kan ik hem over Jezus vertellen?'

Polarisatie, onoverbrugbare meningsverschillen, vervelende discussies en verdeeldheid...helaas zijn ook christenen er niet immuun voor. In een wereld waarin meningen over elkaar heen buitelen, algoritmen bepalen wat we te zien krijgen op onze sociale media, er voortdurend nare nieuwsberichten zijn en voor iedere mening een onderbouwing is te vinden op het internet, is het soms lastig om elkaar nog te vinden.

'Hey Moniek, ik zou heel graag meer willen doen voor de mensen om mij heen en in de kerk, maar ik heb door mijn gezondheid en gezinssituatie maar heel weinig energie en tijd. Hoe doe ik dat?'

Of het nu een schietgebedje in nood is of een gebed in de overtuiging dat er een God is die naar je luistert, een groot gedeelte van de mensheid heeft weleens gebeden. 

Ik vind het altijd tof wanneer iemand mij vraagt of ik eens een blog zou willen schrijven over een bepaald onderwerp. Zo komen heel wat van mijn blogs tot stand. En een tijdje geleden kreeg ik de vraag of ik eens wilde schrijven over vasten. Omdat het in de gemeente waar de vragensteller vandaan komt niet gedaan wordt en omdat de vragensteller zelf er nare ervaringen mee heeft. 

'Hey Moniek, de Bijbel zegt dat ik niet bezorgd mag zijn (Mattheüs 6:25-34). En ik las ergens dat bezorgdheid een teken is van gebrek aan geloof in God. Ik zou dat heel moeilijk vinden. Ik worstel met moeilijke dingen in mijn leven en maak mij daar zorgen over. Ik vind juist zoveel houvast in de tekst dat het geloof ter grootte van een mosterdzaadje genoeg is (Lukas 17:6). Het lukt me vaak niet om meer op te brengen dan dat. Hoe moet ik dit zien?'

Wie christen is ziet zijn of haar kinderen als een geschenk van God en voedt ze op in het verlangen en gebed dat de kinderen zelf ook op een dag een bewuste keus voor Jezus zullen maken. Maar helaas is dat niet altijd hoe het gaat. Soms kiest een kind er als het eenmaal volwassen is voor om een andere weg te gaan en een leven te leiden waarin God geen of slechts een minimale plek krijgt. En dat kan jou als ouder veel verdriet doen en vragen oproepen over hoe je nu het beste met je kind om kunt gaan, over de toekomst van je kind en over waar jij terecht kunt met jouw verdriet. Ik hoop je daar met deze blog een heel klein beetje mee op weg te helpen.