Wanneer je ziek wordt, verlies je vaak gedeeltelijk of volledig het vermogen om te werken. Soms is dat gelukkig tijdelijk en kun je na een periode van ziekte weer aan de slag. Maar soms is het ook iets waar je mee zult moeten leren leven. En dat is moeilijk! Zeker in een maatschappij waarin we veel van onze identiteit halen uit het werk wat we doen. Maar ook omdat werk een fijne daginvulling en 'zin' aan je leven geeft. Daarnaast zorgt het verlies van werk ook vaak voor een verlies aan inkomen, wat extra ingewikkelde uitdagingen met zich meebrengt. Om nog maar niet te spreken van de ingewikkelde wirwar aan financiële regelingen van het UWV en gevechten die je helaas toch regelmatig aan zult moeten gaan met keuringsinstanties om te bewijzen dat je echt te ziek bent om (volledig) te werken, terwijl je niets liever wilt dan gezond genoeg zijn om te werken.

Wie ziek wordt of een handicap krijgt, maakt zich al snel zorgen. Wat als dit nooit overgaat? Wat als het erger wordt? Wat als het terugkomt? Welke gevolgen heeft deze ziekte of handicap voor mijn relatie of mijn gezin? Kan ik wel blijven werken? Moet ik aanpassingen doen aan mijn huis? En de moeilijkste: wat als ik dit niet overleef? Die zorgen zijn reëel. Je bent niet (langer) gezond en hebt niet langer een lichaam wat functioneert zoals het zal moeten. Dus je zult voor de nodige uitdagingen komen te staan. Maar zorgen lossen niets op voor morgen en maken vandaag alleen maar onnodig moeilijk. Hoe kun je goed omgaan met je vragen en angst? Hoe omzeil je de valkuilen? En wat helpt wel? Ik geef je tien tips.

Wie (chronisch) ziek is, weet maar al te goed dat er niet zo heel veel voor nodig is om fors over je grenzen te gaan. Mensen die chronisch ziek zijn, lopen dan ook meer risico op een burn-out. Vaak zijn het de verwachtingen die je van jezelf hebt die je over het randje duwen. Soms zijn het ook de verwachtingen van anderen (of dat wat we denken dat anderen van ons verwachten) die ervoor zorgen dat het allemaal  teveel wordt. 

Wie (chronisch) ziek is herkent opmerkingen als deze vaak maar al te goed:

Wanneer je ziek bent of chronische pijn hebt kan dat een gevoel van eenzaamheid met zich meebrengen. Je kunt nog zoveel lieve mensen om je heen hebben die er in alles voor je willen zijn, maar uiteindelijk ben jij de enige die weet hoe jij je voelt. Anderen kunnen precies dezelfde ziekte hebben als jij, maar omdat een ziekte zich bij iedereen anders uit en omdat iedereen anders in elkaar zit ben jij de enige die echt weet hoe het voor jou is om deze ziekte te hebben. Je hebt veel rust nodig die je noodgedwongen vaak alleen doorbrengt. Je trekt je terug uit het leven van alledag, terwijl de wereld om je heen door raast. Je kunt je een buitenstaander gaan voelen. Je staat langs de zijlijn, terwijl de mensen om je heen doorgaan. En ziek zijn doe je vooral thuis. Wanneer je je onder de mensen begeeft laat je het beste van jezelf zien, waardoor je omgeving vaak een beter beeld van je heeft dan hoe je je echt voelt. Daardoor kunnen zij teveel van je verwachten. Jij bent degene die zich door de moeilijke nachten heen moet worstelen. Jij bent degene die zich bij ieder pijntje af moet vragen of het verstandig is om een arts te raadplegen. En jij bent degene die zich onbegrepen, eenzaam en alleen kan voelen.