Het rommelt in mijn lijf.
Ik kan er moeilijk woorden aan geven wat er dan precies rommelt. Als ik met vriendinnen praat over hun veranderende lijven en de fase voorafgaand aan de overgang hoor ik veel klachten die ik sowieso al mijn hele volwassen leven heb. Vermoeidheid. Migraine. Slecht slapen. Drijfnat wakker worden 's nachts. Een warmtehuishouding waar geen peil op te trekken valt, maar meestal 'te koud' met zo af en toe een hittegolf. Hartkloppingen. Niet meer op heel normale woorden kunnen komen. Of op de namen van mensen, zelfs die in je inner circle. Of halverwege je verhaal ineens kwijt zijn welk punt je nou ook weer wilde maken. Minder aan lijken te kunnen.
Toen iemand haar rijtje klachten benoemde, zei ze ietwat gefrustreerd: 'Bij alles wat ik noem, zeg jij: 'Oh, dat heb ik al jaren!''. Het zei me dat ze vooral graag even gehoord wilde worden en dat ik teveel vanuit mezelf praatte. Ook ik heb vaak de neiging om mee te gaan praten en mijn eigen in- en aanvulling te geven in een gesprek in plaats van te luisteren. Tegelijkertijd dacht ik: 'Tja...welkom in mijn leven-met-Eisenmenger.'
Waar ik het wel aan meen te merken is de georganiseerdheid van mijn hoofd. Ik ben mijn hele leven heel erg geordend geweest. Vaak tegen wil en dank. Het was de enige manier waarop ik mijn energiehuishouding zo goed mogelijk kon managen. Ik vergat nooit een afspraak, wist precies hoe de agenda van de rest van de week eruit zag, wanneer wat moest gebeuren, had weken van tevoren al cadeautjes in huis voor een verjaardag. Maar tegenwoordig lijkt het wel alsof mijn hersens van pap zijn geworden. Ik vergeet domweg dat ik moet douchen. Of sta met lege handen voor de deur. Of bedenk me dat ik wel op tijd moet gaan dutten omdat vanmiddag iemand naar de zonnepanelen komt kijken...om vervolgens doodleuk na mijn middagdutje op de fiets te springen om iets in het dorp te doen en dan ook nog eens stomverbaasd te zijn als ik bij terugkomst mensen op ons dak zie staan. Voor sommige mensen is dit een normale staat van hun hoofd, voor mij zeker niet!
Tot op heden lukt het me om er vooral grinnikend en verwonderd naar te kijken. Ik ken mezelf niet op deze manier. Maar zolang het bij dit soort dingen blijft kan ik er wel om lachen (waarbij hulde voor de zonnepanelenmannen die besloten om, ook al was er niemand thuis, toch maar het dak op te gaan). En verwonderen doet het me ook. Ik weet dat veel vrouwen moeite hebben met de overgang, maar dat ik dit mee mag maken terwijl ik eigenlijk niet eens volwassen had moeten worden met mijn ziekte vind ik wel heel bijzonder. Iedere nieuwe levensfase stemt me dankbaar en maakt me nieuwsgierig naar wat er voor me ligt en wat het me gaat brengen.
Tegelijkertijd klinkt ook de stem van één van mijn voormalig artsen in mijn achterhoofd: 'Als je de overgangsperiode al haalt, ga ik er niet vanuit dat jij die overleeft. De overgang zal een te zware belasting zijn voor jouw hart.' Ik heb in mijn leven heel wat botte opmerkingen van artsen te verwerken gehad. Opmerkingen die nog altijd in mijn hoofd rondzingen en waar ik nog altijd last van kan hebben. Dit is er één van. Goddank weet ik dat God er heel anders over denkt. Als alle uitspraken die artsen over mijn leven hebben gedaan uit waren gekomen, was ik er allang niet meer geweest. Mijn leven is in Gods hand, niet in die van artsen. En toch heb ik er soms last van. Als mijn hart weer eens zijn eigen onnavolgbare slag slaat... Als ik in de spiegel zie dat ik de laatste tijd sneller en meer paars zie... Als ik weer eens zo belachelijk moe ben dat ik geen idee heb waar ik de energie vandaan moet halen om naar het toilet te gaan... Als mijn lijf nieuwe fratsen vertoont die ik niet begrijp of die ik niet kan plaatsen...dan hoor ik het zinnetje weer in mijn hoofd: 'Jij moet er niet vanuit gaan dat je dit overleeft.'
Natuurlijk heb ik deze woorden bij God gebracht. Ze verbroken in de naam van de God Die leven geeft en Die me al zoveel meer leven heeft gegeven dan artsen voor mogelijk hielden. Zowel in jaren als in activiteiten als in van betekenis mogen zijn voor de mensen om me heen. En Goddank heb ik nu een nieuwe arts die zegt: 'Als je merkt dat je er last van krijgt stuur ik je gewoon langs een gynaecoloog en dan slepen we jou samen door die overgang.' Dat is heel fijn. Maar ik sta wel opnieuw voor een masterclass 'vertrouwen' en dat vind ik spannend. Ik heb er al zoveel gevolgd in mijn leven. En ik heb ze gelukkig nooit alleen hoeven doen. Ook hierin gaat God voor mij uit. Wat de toekomst ook zal brengen...