'Hoe gaat het met je?', 'Hoe is het?', 'Alles goed?'. Het zijn vragen die we vaak achteloos aan elkaar stellen. Maar ook vragen waardoor in mijn hoofd een flinke chaos kan ontstaan.
Volgens mijn lief moet ik de 'Hoe gaat het'-vraag gewoon zien als een sociaal gebeuren. Een vraag die iedereen stelt, omdat het nou eenmaal de manier is waarop we in Nederland en in veel andere landen van de wereld een gesprek beginnen. Een vraag die, zeker met mensen die niet tot onze vrienden- of familiekring behoren, meestal gewoon beantwoord moet worden met 'goed', waarna het gesprek over kan gaan op een heel ander onderwerp.
Het probleem is alleen dat mijn hoofd zo niet in elkaar steekt. Mijn hoofd is zo bedraad dat het op iedere vraag een zo eerlijk mogelijk antwoord wil geven. En daar raak ik in de problemen.
'Alles goed?' is mijns inziens sowieso een rare vraag. Het kan zijn dat ik een zwartkijker ben, maar het lijkt mij buitengewoon onwaarschijnlijk dat er iemand is in wiens leven alles goed gaat. Grappig genoeg vind ik die vraag dan wel weer het makkelijkst te beantwoorden met een simpel: 'Sommige dingen gaan goed, anderen minder.'
Maar bij 'Hoe gaat het met je?' raak ik in de knoei. Mijn hoofd begint onmiddellijk te ratelen. Want ja, hoe gaat het met me? Wat vertel ik wel? Wat vertel ik niet? Bedoelt deze persoon 'in het algemeen'? Of doelt hij specifiek op mijn gezondheid? Misschien zelfs op hele andere zaken? Zeg ik dat het goed gaat, dan denkt deze persoon waarschijnlijk dat ik een betrekkelijk normaal leven leidt. Maar ik ben er redelijk zeker van dat wat voor mij normaal is, voor gezonde mensen waarschijnlijk een hele slechte dag is. Als ik zeg dat het niet goed gaat, gaat een ander zich wellicht overmatig zorgen maken en krijg ik nog maandenlang bezorgde, lief bedoelde appjes of kaartjes terwijl dat helemaal niet nodig is. Mijn leven is vaak zo'n rare aaneenschakeling van zowel ingewikkelde en zorgwekkende dingen als prachtige en liefdevolle momenten. Het doet me vaak denken aan een achtbaan.
Gewoon zeggen dat het goed of niet goed gaat doet vaak tekort aan de werkelijkheid. Bovendien wil ik vaak helemaal niet de nadruk leggen op de dingen die niet goed gaan, maar ook de mooie kanten laten zien. Tegelijkertijd wil ik ook dat mijn pijn en verdriet gezien worden.
Ik merk dat ik van de weeromstuit vaak veel te ver uitweid. Veel te veel uit wil leggen. Veel te persoonlijke dingen vertel ook. Dat is niet handig. Soms lukt het me om simpel te zeggen: 'Vandaag gaat het goed.' Of: 'Ik had een paar goede dagen afgelopen week.' Of: 'Nu even niet zo lekker, maar dat komt wel weer.' Wanneer ik geen zin heb om er verder over te praten, vraag ik gewoon hoe het met de ander gaat. Dat werkt vaak verrassend goed. Mensen praten graag over zichzelf en daar weet ik handig gebruik van te maken :-).
Maar die kortsluiting in mijn hoofd wordt er niet mee verholpen.
De vraag maar helemaal afschaffen lijkt me ook geen oplossing. Maar het zou zo fijn zijn als hij me wat minder energie en hoofdbrekens zou kosten.