Vergeven. Het is een Bijbelse opdracht, maar we vinden het vaak een ingewikkeld woord. Omdat het ons herinnert aan de pijn die ons is aangedaan. Omdat we willen dat degene die verantwoordelijk is voor die pijn daar ook voor gestraft wordt. Omdat het lijkt alsof de dader er zo wel erg makkelijk vanaf komt.

'Jezus houdt van jou!', 'Je mag op God vertrouwen', 'God wil als een Vader voor je zijn.' Het zijn uitspraken die we als christenen vaak doen. En die ook waar zijn. Maar ze zijn niet voor iedereen even makkelijk te accepteren. 

Soms hoor je verhalen van mensen die precies weten wat God van hen vraagt en wat ze moeten doen. Welke opleiding ze moeten volgen. Dat ze geroepen worden naar het buitenland. Met wie ze zullen gaan trouwen...

'Iemand die mij dierbaar is, is ernstig ziek en zal aan deze ziekte overlijden. Maar deze persoon is geen christen. Hoe kan ik hem over Jezus vertellen?'

Polarisatie, onoverbrugbare meningsverschillen, vervelende discussies en verdeeldheid...helaas zijn ook christenen er niet immuun voor. In een wereld waarin meningen over elkaar heen buitelen, algoritmen bepalen wat we te zien krijgen op onze sociale media, er voortdurend nare nieuwsberichten zijn en voor iedere mening een onderbouwing is te vinden op het internet, is het soms lastig om elkaar nog te vinden.

'Hey Moniek, ik zou heel graag meer willen doen voor de mensen om mij heen en in de kerk, maar ik heb door mijn gezondheid en gezinssituatie maar heel weinig energie en tijd. Hoe doe ik dat?'

Of het nu een schietgebedje in nood is of een gebed in de overtuiging dat er een God is die naar je luistert, een groot gedeelte van de mensheid heeft weleens gebeden. 

Ik vind het altijd tof wanneer iemand mij vraagt of ik eens een blog zou willen schrijven over een bepaald onderwerp. Zo komen heel wat van mijn blogs tot stand. En een tijdje geleden kreeg ik de vraag of ik eens wilde schrijven over vasten. Omdat het in de gemeente waar de vragensteller vandaan komt niet gedaan wordt en omdat de vragensteller zelf er nare ervaringen mee heeft. 

'Hey Moniek, de Bijbel zegt dat ik niet bezorgd mag zijn (Mattheüs 6:25-34). En ik las ergens dat bezorgdheid een teken is van gebrek aan geloof in God. Ik zou dat heel moeilijk vinden. Ik worstel met moeilijke dingen in mijn leven en maak mij daar zorgen over. Ik vind juist zoveel houvast in de tekst dat het geloof ter grootte van een mosterdzaadje genoeg is (Lukas 17:6). Het lukt me vaak niet om meer op te brengen dan dat. Hoe moet ik dit zien?'

Wie christen is ziet zijn of haar kinderen als een geschenk van God en voedt ze op in het verlangen en gebed dat de kinderen zelf ook op een dag een bewuste keus voor Jezus zullen maken. Maar helaas is dat niet altijd hoe het gaat. Soms kiest een kind er als het eenmaal volwassen is voor om een andere weg te gaan en een leven te leiden waarin God geen of slechts een minimale plek krijgt. En dat kan jou als ouder veel verdriet doen en vragen oproepen over hoe je nu het beste met je kind om kunt gaan, over de toekomst van je kind en over waar jij terecht kunt met jouw verdriet. Ik hoop je daar met deze blog een heel klein beetje mee op weg te helpen.

Waarom zou ik naar de kerk gaan? Er zijn zoveel redenen te bedenken om als christen niet naar de kerk te gaan.

'Maar ik zou toch helemaal niet depressief moeten kunnen zijn? Ik ben christen! Jezus zou toch mijn vreugde en kracht moeten zijn? Ik zou toch genoeg moeten hebben aan Hem? Is er misschien sprake van zonde in mijn leven of geestelijke strijd? En waarom ervaar ik God niet langer, terwijl ik Hem juist nu zo wanhopig hard nodig heb?'