Of het nu een schietgebedje in nood is of een gebed in de overtuiging dat er een God is die naar je luistert, een groot gedeelte van de mensheid heeft weleens gebeden. 

Ik vind het altijd tof wanneer iemand mij vraagt of ik eens een blog zou willen schrijven over een bepaald onderwerp. Zo komen heel wat van mijn blogs tot stand. En een tijdje geleden kreeg ik de vraag of ik eens wilde schrijven over vasten. Omdat het in de gemeente waar de vragensteller vandaan komt niet gedaan wordt en omdat de vragensteller zelf er nare ervaringen mee heeft. 

'Hey Moniek, de Bijbel zegt dat ik niet bezorgd mag zijn (Mattheüs 6:25-34). En ik las ergens dat bezorgdheid een teken is van gebrek aan geloof in God. Ik zou dat heel moeilijk vinden. Ik worstel met moeilijke dingen in mijn leven en maak mij daar zorgen over. Ik vind juist zoveel houvast in de tekst dat het geloof ter grootte van een mosterdzaadje genoeg is (Lukas 17:6). Het lukt me vaak niet om meer op te brengen dan dat. Hoe moet ik dit zien?'

Wie christen is ziet zijn of haar kinderen als een geschenk van God en voedt ze op in het verlangen en gebed dat de kinderen zelf ook op een dag een bewuste keus voor Jezus zullen maken. Maar helaas is dat niet altijd hoe het gaat. Soms kiest een kind er als het eenmaal volwassen is voor om een andere weg te gaan en een leven te leiden waarin God geen of slechts een minimale plek krijgt. En dat kan jou als ouder veel verdriet doen en vragen oproepen over hoe je nu het beste met je kind om kunt gaan, over de toekomst van je kind en over waar jij terecht kunt met jouw verdriet. Ik hoop je daar met deze blog een heel klein beetje mee op weg te helpen.

Waarom zou ik naar de kerk gaan? Er zijn zoveel redenen te bedenken om als christen niet naar de kerk te gaan.

'Maar ik zou toch helemaal niet depressief moeten kunnen zijn? Ik ben christen! Jezus zou toch mijn vreugde en kracht moeten zijn? Ik zou toch genoeg moeten hebben aan Hem? Is er misschien sprake van zonde in mijn leven of geestelijke strijd? En waarom ervaar ik God niet langer, terwijl ik Hem juist nu zo wanhopig hard nodig heb?'

De laatste tijd tref ik regelmatig mensen die twijfelen aan hun geloof. Ze stellen zichzelf vragen als: waarom geloof ik? Wat betekent het geloof van mijn ouders voor mij? Wat geloof ik zelf? En hoe moet ik al die dingen zien in het licht van alle ellende in de wereld/andere religies/de wetenschap?

Tijd vrijmaken voor God is voor veel mensen (inclusief mezelf!) een ingewikkeld thema. We hebben een volle agenda, een hoofd vol afleidende gedachten wanneer we proberen te bidden, de Bijbel kan best een taai boek zijn, uitslapen op zondagochtend is zo fijn en wat zou het handig zijn als we gewoon letterlijk de stem van God zouden horen wanneer we met Hem proberen te praten.

Sinds corona uitbrak zijn ze weer overal te horen: eindtijdscenario's. 'Corona duidt om die-en-die reden op de eindtijd!', 'De opname kan ieder moment plaatsvinden!', 'Dat Rusland Oekraïne is binnengevallen past precies in het plaatje van de apocalyps!', 'Kijk naar de situatie in Israël. Het kan niet anders dan dat Jezus op het punt staat om terug te komen.' Voor de één zijn dit interessante onderwerpen om je mee bezig te houden, maar een ander boezemt het angst in. Met name voor die laatste categorie schrijf ik deze blog. Waarom houden mensen (ook niet-christenen!) zich bezig met de eindtijd? Waarom is de eindtijd wel of niet belangrijk? Wat moet/kan ik ermee? En hoe voorkom ik dat ik bang word van al die verhalen over een naderend einde van de wereld?

'Kun je niet eens een blog schrijven over hoe je als volwassen kind omgaat met een moeilijke ouder?'. Die vraag kreeg ik de afgelopen tijd verschillende keren en in alle gevallen is de situatie schrijnend en bar ingewikkeld. De Bijbel zegt het vrij duidelijk: 'Eer uw vader en uw moeder, opdat uw dagen verlengd worden in het land dat de Heere, uw God, u geeft' (Exodus 20:12). Maar wanneer je door het gedrag van je ouders voortdurend weer herinnerd wordt aan pijn vanuit je jeugd, wanneer je alleen maar afwijzing ervaart, wanneer een ouder steeds weer vervalt in manipulatief gedrag of er zelfs sprake is van een persoonlijkheidsstoornis wordt dat wel heel ingewikkeld.